Ok, ik geef het toe. Ik ben gewoon ontzettend jaloers op kinderen die lol hebben in de regen.

Ik ben van suiker. Ik smelt al onder de douche. Maar kinderen, die hebben een briljante schakel in hun hersenen. Een schakel die hen de vooruitzichten van plakkende kleren, kou en een druppende telefoon volledig laat negeren en hen laat genieten van het natte moment. Heerlijk lijkt me dat. Dat je het weerbericht ziet – hele dag regen, weercijfer min 3 – en dat je dan een gat in de lucht springt voor de tv. ‘Yes, we gaan weer in plassen stampen en zeik- en zeiknat worden’. Mijn leven in dit kikkerland zou een walhalla zijn.

Misschien is er hoop. Ik zou eens aan een mud race kunnen meedoen. Je weet wel, rennen door de blubber en door sloten banjeren. Ik zou me laten gaan in het moment en volledig goor en nat kijken of ik die hersenschakel nog kan vinden. En mocht het niet lukken, dan maar onder een warme douche en hopen dat ik niet volledig wegsmelt.