In 1982 had ik graag de wereld laten weten wat voor spannende dingen ik elke dag meemaakte. Bijvoorbeeld hoe mijn LEGO ruimteschip buitenaardse wezens ontdekte. Of hoeveel frietjes ik in mijn neus kon duwen. En natuurlijk hoe ontzettend scheel ik kon kijken en dus alles twee keer zag voor de prijs van één.

Maar ja. In die tijd hadden wij thuis alleen maar een modem dat je met steenkolen moest stoken. Glasvezel ging op de bon. En onze computer werkte nog met postduiven. Dus dat werd niets met dat blog.

Verdrietig en een illusie armer ben ik toen maar van friet een ruimteschip gaan maken en heb ik stukjes LEGO in mijn neus geduwd. (Je merkt, ik was ook wat in de war door de tegenvaller).

Pas nu, jaren later, heb ik mijn eigen blog. Totaal ouderwets natuurlijk. Je hoort een vlog te hebben. Maar helaas voor mij kan ik dit soort dingen alleen maar delen met de wereld met een stukje LEGO in mijn neus. En dat wil ik jullie op beeld niet aandoen.